Stefan Kosiewski SALOMON Z PUSTEGO NIE NALEJE IN SPE Tadeusz Kruczkowski PRZYCZYNY UPADKU POLSKI 20220915 ME SOWA

                                SALOMON Z PUSTEGO NIE NALEJE IN SPE

Ukraina przerasta Polskę obszarem
liczbą ludności i poziomem inflacji
Puste naczynia połączone koszmarem
nazistów oczekujących denazyfikacji

Aufklärung · 15. September 2022
SALOMON Z PUSTEGO IN SPE NIE NALEJE

audio: vk.com/audio467751157_456239436_1d8014d1622f891899

Prof. Tadeusz Kruczkowski, Uniwersytet w Grodnie: Przyczyny upadku Polski…

UDC 930.1 Buinovsky A.S., Kruchkovsky T.T.: Przyczyny upadku Polski w interpretacji S.M. Solovyova w ocenie M. Sereisky’ego[1]. academia.edu/44165846/

Wybitny polski historiograf drugiej połowy XX wieku M. Serejski był autorem znanego opracowania historiograficznego na temat przyczyn upadku Rzeczypospolitej w europejskiej literaturze historycznej XIX-XX wieku.
Pewne miejsce w jego badaniach zajmowała polonistyka historyczna najsłynniejszego rosyjskiego historyka drugiej połowy XIX wieku - S.M. Sołowiowa.
Główny nacisk w ocenie polonistyki historycznej S.M. Sołowjow otrzymuje M. Sereisky, definicję rosyjskiego historyka głównych przyczyn upadku Polski.
Reprezentowanie kompleksu przyczyn upadku Polski w interpretacji S.M. Sołowjow
M. Sieriejski wykazał, że rosyjski historyk liberalny, całkiem w duchu rosyjskiej konserwatywnej historiografii, jako główne wyróżnił czynniki polityki zagranicznej i nie uznał Rosji za winną rozbioru Rzeczypospolitej.

Wybitny polski historyk drugiej połowy XX wieku M. Serejski był autorem słynnego opracowania historiograficznego na temat przyczyn upadku Rzeczypospolitej w europejskiej literaturze historycznej XIX i XX wieku.
Historyczna polonistyka najsłynniejszego rosyjskiego historyka drugiej połowy XIX wieku - S.M. Sołowiow. Główny cel ewaluacji polonistycznej.

M. Serejski, wybitny polski historiograf drugiej połowy XX wieku, był autorem znanego opracowania historiograficznego na temat przyczyn upadku Rzeczypospolitej w europejskiej literaturze historycznej XIX-XX wieku.
Pewną uwagę w tej pracy poświęcono rosyjskiej historiografii tego problemu.
Wśród najwybitniejszych historyków rosyjskich zajmujących się problematyką upadku Rzeczypospolitej M. Sereysky wymienił największego rosyjskiego historyka drugiej połowy XIX wieku - S.M. Sołowiow. Poglądy S.M. Sołowjowa o problemach upadku Polski przedstawia polski historiograf, zarówno na tle historiografii europejskiej, jak i współczesnego naukowca rosyjskiej nauki historycznej.

M. Serejski, wybitny polski historiograf drugiej połowy XX wieku, był autorem znanego opracowania historiograficznego na temat przyczyn upadku Rzeczypospolitej w europejskiej literaturze historycznej XIX-XX wieku - „Europa i rozbiorów Polski”. Niniejsze opracowanie było do pewnego stopnia kontynuacją podobnej pracy historiograficznej słynnego rosyjskiego historyka N.I. Kareev - „Upadek Polski” w literaturze historycznej. Trochę uwagi w tej pracy poświęcono rosyjskiej historiografii tego problemu w XIX i na początku XX wieku. Wśród najwybitniejszych historyków rosyjskich zajmujących się problematyką upadku Rzeczypospolitej M. Sereisky wymienia się: N.M. Karamzin, MP Pogodin, S.M. Sołowow, DI Iłowajski, MO. Kojalowicz, V.O. Klyuchevsky, N.I. Kareev, A.L. Pogodin i inni Widoki S.M. Sołowjowa o problemach upadku Polski przedstawia polski historiograf, zarówno na tle historiografii europejskiej (W. Sibel), jak i współczesny naukowiec rosyjskiej nauki historycznej (W.I. Gerye, D.I. Ilovaisky, M.O. Koyalovich).

Badanie niektórych aspektów historii upadku Rzeczypospolitej w rosyjskiej polonistyce historycznej, jej najwybitniejszych przedstawicielach, rozpoczęto pod koniec XIX wieku [1]. Najsłynniejszym polskim historiografem drugiej połowy XX wieku w ustalaniu przyczyn upadku Rzeczypospolitej w europejskiej literaturze historycznej XIX-XX w. był M. Serejski, autor opracowania historiograficznego „Europa i rozbiory Polski” [2].
M. Sereisky w swojej pracy historiograficznej dotyczącej upadku Polski
poświęcił ważne miejsce polonistyce rosyjskiej, analizie podejść
wartościujących najsłynniejszego rosyjskiego historyka drugiej połowy XIX wieku
– S.M. Sołowiow. M. Serejski wyraził opinię o szczególnym zainteresowaniu
historią Polski w Rosji od lat 60. oraz o problemie upadku Polski w niej jako
szczególnie ważnej i aktualnej [2, s. 361].

Niektóre aspekty wartościującego podejścia M. Sereisky'ego do historii Polski, w tym w kontekście przyczyn upadku Rzeczypospolitej, we współczesnej historiografii zostały już dostrzeżone w nauce historycznej [3-13]. W polskiej historiografii problemy te rozpatrywała K. Blachowska w kontekście swoich problemów badawczych [11-12]. Niektóre problemy studiowania przez M. Sereiskego przyczyn upadku Polski w aspekcie historiograficznym zostały uwzględnione we współczesnej historiografii T.T.
Kruczkowski [8-10; 24-26]. T.T. Kruchkowski zwrócił uwagę na wybór M. Sereisky'ego w historycznych studiach polonistycznych S.M. Kompleks przyczyn wewnętrznych Sołowjowa jako główne przyczyny upadku Rzeczypospolitej (struktura socjalno-państwowa i polski charakter narodowy) [8].

Nawet M. Serejski (jak później A. Walicki, Z. Opacki, K. Blachowska i inni) podkreślał słabość komponentu liberalnego w polonistyce rosyjskiej i przewagę tendencji konserwatywno-nacjonalistycznych [2; 11-15]. W historiografii rosyjskojęzycznej tezy te stopniowo przekształciły się w stanowisko dotyczące fundamentalnych lub fundamentalnych idei rosyjskiej polonistyki historycznej.

V.A. Jako jej fundamentalne idee Yakubsky określił ogólne podejście wartościujące rosyjskiej nauki historycznej do historycznej polonistyki [16, s. 11-12]. „Poglądy rosyjskich naukowców XIX wieku na historię Polski są absolutnie nie do przyjęcia” – napisał V.A. Jakubski, - ścisły układ oparty na progresywności lub kreacjonizmie <...> Na gruncie polonizmu granica między słowianofilem a okcydentalistą została częściowo zatarta” [16, s. jedenaście]. Należy do tego dodać, że odrębne tezy tych zasadniczych przepisów pojawiły się już wcześniej [8-9; osiemnaście].

Zgadzając się z tą opinią, V.A. Jakubski, W.W. Kutyavin uważa, że ​​niektóre z tych
fundamentalnych idei zostały zauważone jeszcze wcześniej. W szczególności pisał: „Uwaga T.T. Kruczkowski [8, s. 80], że podejmując problem polski, zacierały się
wyraźne granice między liberałami a konserwatystami” [17, s. 143].

Jednocześnie rosyjska historiografia całkowicie zignorowała stanowisko, że wiele z tych fundamentalnych idei zostało wyrażonych przez M. Sereysky'ego, a współczesna rosyjska polonistyka dotarła do nich dopiero pod koniec lat 90. XX wieku - na początku XXI wieku (V.A. Yakubsky, W.W. Kutiawin). Również na początku lat 90. XX wieku zauważono, że rosyjska liberalna historiografia w polonistyce historycznej w dużej mierze podążała za konserwatywnym kierunkiem w nauce rosyjskiej, która rozpatrywała historię Polski i stosunki rosyjsko-polskie przez pryzmat walki dwóch osób. zasady, dwa światy, z pozycji rosyjskiego mocarstwa [8-9].

Według M. Sereisky'ego w historiografii europejskiej drugiej połowy XIX - początku XX wieku najsilniejsze nurty polityczne w stosunku do historycznych studiów polonistycznych pozostały jedynie w rosyjskich i częściowo niemieckich naukach historycznych [2, s. 414]. W odniesieniu do dziejów Polski punkt widzenia rosyjskich pisarzy politycznych wynikał ze wzrostu nacjonalizmu wielkoruskiego, idei słowiańskich oraz nieprzyjaznego lub wrogiego stosunku do Zachodu [2, s.]. 354]. Popierając tę ​​opinię, L.M. Arzakova zauważyła, że ​​w XIX w. w Rosji istniała pewna współzależność między stanem sprawy polskiej a rozwojem studiów polonistycznych [19, s. dziesięć]. Jej zdaniem w interakcji kwestii polskiej i badań polonistycznych silnie dominowały stereotypy połączone z emocjami [19, s. 463].

Według V.A. Jakubskiego, punkt widzenia o umacnianiu się liberalnego polonizmu od lat 60. XIX wieku nie do końca odpowiadał rzeczywistości, przytaczając jako przykład prace S.M. Sołowiowa, N.I. Kostomarova, A.S. Trachevsky, zauważając ich konceptualne podobieństwo do konserwatywnego podejścia słowianofilskiego [16, s. 6-8]. Przepis ten na przykładzie S.M. Sołowiowa, N.I. Kostomarova, A.S. Trachevsky i V.I. Guerrier został odnotowany wcześniej w literaturze naukowej [8]; 9; 24-26]. M. Sereyski uważał, że w koncepcji S.M. Sołowjow, jak później z N.I. Kareeva, częściowo AA Korniłow i A.L. Pogodin i od konserwatywnego F.M. Umanets, w przeciwieństwie do tradycji konserwatywno-nacjonalistycznej - D.I. Iłowajski, MO. Kojalowicz, - Polska była uważana, jeśli nie za równorzędnego przeciwnika, z wyborem innej drogi rozwoju, to za godnego rywala [2, s. 367]. Te tendencje, uważał M. Sereisky, były obce oficjalnemu historykowi nacjonalistycznemu M.O. Kojalowicz, nawiązując do spuścizny N.M. Karamzina i zwalczanie przejawów liberalizmu i demokracji w historiografii [2, s. 380].

Znamienne, że w Rosji i w jej historiografii przewartościowanie postaw wobec Polski, jak twierdził M. Sereisky, nastąpił na przełomie XIX i XX wieku pod wpływem czynnika polityki zagranicznej, pod wpływem czynnika polityki zagranicznej. świadomości zagrożenia ze strony Niemiec, powołując się na V.O. Klyuchevsky i N.I. Kareeva [2, s. 220].

Ogólne poglądy na historię Polski wykładał S.M. Sołowjow we wstępie: istnieje tendencja, według M. Serejskiego, do przedstawiania ich w najbardziej negatywnym świetle [2, s. 368]. Ocena najwybitniejszego rosyjskiego historyka tego czasu - S. M. Sołowjowa dziejów Rzeczypospolitej, zawartej w „Historii upadku Polski”, jak wierzył M. Sieriejski, opierała się na oficjalnych, przede wszystkim dyplomatycznych dokumentach, wynik pewnego momentu historycznego [2, s. 368]. CM. Sołowjow miał okazję – notował M. Serejski – przedstawić historię Polski w powiązaniu z jej monumentalną koncepcją dziejów Rosji, ale poświęcił jej także osobną monografię [2, s. 368].

W historii Rosji M. Sereyski wierzył, że - S.M. Sołowjow zachował przy tym
podstawową linię interpretacji swojego dzieła z 1863 r. [2, s. 371].

Wiele z nich przepisy M. Sereisky'ego o polonistyce historycznej S.M. Sołowjow znalazł potwierdzenie w pracach K. Błachowskiej [11–12]. Podkreśla zarówno ogólne podejście Sołowjowa do ekspansji terytorialnej Rosji, w tym w odniesieniu do Rzeczypospolitej, jak i osobno stanowisko uczonego na temat odwiecznej konfrontacji między tymi dwoma stronami i ich konfrontacji religijnej [11, s. 1]. 177,180-182].

Reprezentowanie kompleksu przyczyn upadku Polski w interpretacji S.M. Sołowiow, M. Sereisk pokazali je następująco: rosyjski ruch narodowy, kierowany pod sztandarem religijnym; zdrada Polski wobec jej historycznej misji ochrony Słowian Zachodnich przed zagrożeniem niemieckim; agresywna polityka Prus; ruchy transformacyjne XVIII wieku, groźba rozprzestrzeniania się idei rewolucyjnych [2, s. 364]. Ponadto polski historyk doprecyzował te zapisy S.M. Sołowjow na przykładach konkretnych ocen rosyjskich naukowców dziejów Polski i konfrontacji polsko-rosyjskiej.

M. Sereyski uważał, że S.M. Sołowjow, interpretując przyczyny upadku Rzeczypospolitej, tradycyjnie wskazywał jako główny wewnętrzny polityczny (struktura społeczna i państwowa, słabość miast, polski charakter narodowy). Jednak tutaj S.M. Sołowjow, pojawiły się dwa nowe punkty: nacisk położono nie tylko na inicjatywę Fryderyka II rozbiorów Polski, ale także podkreślono jego chęć, poprzez naciski na Rosję i Austrię, uniemożliwienia reform w Polsce i skłonienia sprawy do rozbiorów[2]. , s. 371].

Drugi ważny nowy punkt w koncepcji S.M. Sołowjow M. Sereisky wyróżnił w następujący sposób: zderzenie dwóch wielkich narodów słowiańskich, które wybrały różne, przeciwstawne drogi rozwoju [2, s. 372].

Konfrontacja między Rosją a Polską była, według Yu.V. Samarin, pisał M. Sereyski, określając go jako poprzednika S.M. Sołowjowa, głębszy i szerszy antagonizm dwóch głównych elementów: łaciny zachodniej i wschodniosłowiańskiej [2, s. 357]. Zagadnienie to, zdaniem M. Sereisky, odgrywało szczególną rolę w historiografii rosyjskiej po 1860 r.: podkreślano etnograficzną jedność ludności wschodnich prowincji Polski z Rosją [2, s. 415]. Przepisy te Yu.V. Samarin o konfrontacji cywilizacyjnej między Rosją a Polską M. Sereyski zaproponował porównanie z opinią S.M. Sołowow i N.I. Kareeva [2, s. 182–186].

Tezę tę potwierdzili, jak przekonuje M. Serejski, niektórzy zagraniczni historycy liberalno-demokratyczni, nawet bardzo przychylnie nastawieni do Polski [2, s. 414]. W problematyce kierunku rozwoju historycznego Polski w kierunku przeciwnym do Rosji i z tego powodu jego upadku, sporządzono zapis o odmowie służenia sprawie Słowian, jak sądził M. Sereisky, i został on uwzględniony w monografii pt. Pytanie wschodnie” (1867) w szerszym aspekcie niż w „Historii upadku Polski” [2, s. 370].

Ekspansja Polski na wschodzie poprzez unię z Litwą, pisał M. Serejski, była zdaniem Sołowjowa pogwałceniem jego misji historycznej wobec stosunku Słowian zachodnich, powinna była stać się dla nich oparciem [2, s. 372]. Jednak Polska, nie mogąc wytrzymać nacisku niemieckiego, pozwoliła na germanizację Pomorza i Śląska, nie mogła powstrzymać Prusów i wezwała do walki Niemców, którzy zgermanizowali Prusy i byli dla niej głównym zjazdem [20, s. 294-]. 300]. Niniejsze przepisy S.M. Sołowjow znalazł następnie swoje odbicie w wielu rosyjskich liberalnych historykach (N.I. Kareev, A.L. Pogodin i inni) [10].

CM. Sołowjow podkreślał, przekonywał M. Serejski, w kwestii religijnej: pisał o losie ludności prawosławnej w katolickiej Polsce, zwracał uwagę na ciągły z tego powodu konflikt między Rzecząpospolitą a Rosją [2, s. 2]. 369]. Znaczenie tej walki, S.M. Sołowjow - powtarzając postanowienia z 1863 r., a także powtarzając idee słowianofilstwa (a właściwie romantycznej historiografii europejskiej), odrębnej misji historycznej każdego narodu. Że te narody miały dwie różne misje w świecie słowiańskim. Jedno - ochrona Słowian przed światem niemieckim, drugie - przed barbarzyństwem wschodnim [21, s.434].

Po wzmocnieniu Rosji na wschodzie, Sołowow kontynuował, zwraca się na Zachód, aby zwrócić utracone rosyjskie ziemie. Polska zwraca się na Wschód i ich starcie było nieuniknione [21, s. 434-435]. Stanowisko to zostało następnie przyjęte w rosyjskiej liberalnej historiografii […]. Poglądy S.M. Sołowjow o prawach Rosji i Prus do ziem Rzeczypospolitej, uważał M. Sereisky, są podobne do ocen jego poprzedników: Rosja nie chciała rozbiorów, miała pełny wpływ na Rzeczpospolitą i tylko splot okoliczności ją zmusił do partycji [2, ust. 373].

M. Sereisky zwrócił uwagę na ogólną charakterystykę struktury republiki szlacheckiej w ocenie S.M. Sołowjow w kontekście przyczyn podziałów Rzeczypospolitej i wskazał, że w dużej mierze odpowiadają one postanowieniom N.M. Karamzin [2, s. 171-172]. CM. Sołowjow, oceniając strukturę społeczną Rzeczypospolitej i jej ekspansję, uważał Serejskiego - podążał za poglądami V. Sible'a, odnosząc się do niego [2, s. 368] , twierdząc, że Rzeczpospolita jako „państwo wojskowe”, dążyła, podobnie jak Hiszpania Filipa II, do zdominowania świata w imię triumfu katolicyzmu [22, s. 1.11]. CM. Sołowjow [22, s. 2], jak V.M. Guerrier [23, s. 71-77]. pisał M. Serejski -
przekonywał, że reformy polityczne końca XVIII wieku tylko przyspieszyły upadek
Polski jako organizmu dużego i nierentownego [2, s. 370]. W odniesieniu do cech
ustroju społeczno-politycznego Rzeczypospolitej – jego struktury społecznej,
sytuacji religijnej, S.M. Sołowjow w końcu, przekonywał M. Sieriejski, nie wysunął niczego nowego: dostrzegając wszechmoc szlachty, ucisk ludu, niedorozwój miast, niższość struktury społecznej [2, s. 370].

Inicjatywa sekcji S.M. Sołowow tradycyjnie przypisywał Prusom, a według niego Katarzyna poszła do nich, ponieważ. nie mógł pozostać obojętny na los narodu rosyjskiego. Zmniejszył opór Polski wobec sprzeciwu religijnego, fanatyzm ożywił tylko dzieła, ale nie mógł go zbudzić do życia [22, s. 34-35, 76]. M. Sereisk szczególnie podkreślił postanowienia S.M. Sołowjow, który powtórzył punkt widzenia N.M. Karamzin, że Rosja odebrała Polsce tylko swoje ziemie [2, s. 172], a także religijne podstawy ich konfrontacji [2, s. 369].

M. Sereisky zauważył, że S.M. Opisując rzeź warszawską, stłumienie powstania kościuszkowskiego i inne akty przemocy, Sołowjow przekazał to wszystko dość obojętnie, zauważając, podobnie jak F. Smith, zagrożenie jakobinizmem w Polsce, kończąc książkę słowami: „Polska zniknęła z mapa Europy” [2, s. 370]. Wśród historyków rosyjskich, zauważa M. Sereyski, B. Cziczerin krytykował te tendencje nacjonalistyczno-prawosławne [2, s. 370].

M. Sereyski uważał, że podejście S.M. Sołowjow do historii Polski, a zwłaszcza do problemów upadku Rzeczypospolitej, w akademickim wydaniu dziejów Rosji jest spokojniejszy, akademicki, że autor odrzuca oczywiste uproszczenia i ślepo przejmował koncepcje swoich poprzedników [2, s. 2]. 371].

W koncepcji historiograficznej S.M. Sołowjow, podsumował M. Sereisk, - jak wtedy z N.I. Kareeva, częściowo AA Korniłow, A.L. Pogodin, a od konserwatywnego – F.M. Umanets, w przeciwieństwie do tradycji konserwatywno-nacjonalistycznej – D.I. Ilovaisky, P.D. Bryantseva, M.O. Kojalowicza Polska była uważana, jeśli nie za równorzędnych przeciwników, z wyborem innej drogi rozwoju, to za godnego rywala. Tradycja ta była obecna jako przytłaczająca w polskiej myśli historycznej i politycznej XIX - początku XX wieku. Urzeczywistnienie polityczne uzyskała w koncepcjach odbudowy państwa polskiego R. Dmowskiego i J. Piłsudskiego [….]. W ujęciu historiograficznym, począwszy od I. Lelevela, H. Kamensky'ego i A. Mickiewicza, a skończywszy na F. Konecznym, J. Kukhazhevskim i in. [2, s. 372].

Tak więc poglądy S.M. Sołowjowa o problemach upadku Polski przedstawia polski historiograf, zarówno na tle historiografii europejskiej (W. Sibel), jak i współcześni badacze rosyjskiej nauki historycznej (V.I. Gerye, D.I. Ilovaisky, M.O. Koyalovich) są powszechni i cechy charakterystyczne. Szereg wartościujących stanowisk M. Sereisky stał się później podstawą rozwoju współczesnej rosyjskojęzycznej polonistyki
historycznej.

1. Zdziechowski, M. Mesjaniści i słowianofile : szkice z psychologii narodów słowiańskich / M. Zdziechowski. – Kraków: G. Gebether i Spółka, 1888.

2. Serejski, M. Europa a rozbiory Polski / M. Serejski. – Warszawa: Państwowe wydawnictwo naukowe, 1970. – 518 s.

3. Cegielski, T., Kędziela, L. Rozbiory Polski 1772-1793-1795 / T. Cegielski, L. Kędziela. - Warszawa, 1990r. - 351 s.

4. Maternicki, J. Historia i historia. Studia i szkice historiograficzne / J. Maternick. – Rzeszów. - 2005r. - 294 s.

5. Topolski, J. Poglądy na rozbiory Polski / J. Topolski // Stosunki polsko-niemieckie w historiografii. - Poznań, 1974. - Cz. 1. - S. 410-515.

6. Popkov, B.S. M.Kh. Serejskiego. Lud i państwo w polskiej myśli historycznej / B.S. Popkov // Radzieckie slawistyki. - 1974. - nr 4. - str. 99–100.

7. Nosov, B.V. Sekcje Rzeczypospolitej w twórczości historyków polskich i rosyjskich drugiej połowy XIX - początku XX wieku. i kształtowanie się współczesnej historiografii / B. V. Nosov // Rosyjsko-polskie stosunki naukowe w XIX–XX wieku. -M. : Indrik, 2003. - 288 s.

8. Kruczkowsky, T.T. Problemy podziałów Rzeczypospolitej w historiografii rosyjskiej drugiej połowy XIX - początku XX wieku / T.T. Kruchkovsky // Slawistyka. - 1993. - nr 5. - S. 76-85.

9. Kruczkowsky, T.T. Problemy polskie w historiografii rosyjskiej II poł. XIX wiek / T.T. Kruczkowski. - Grodno, 1994r. - 198 pkt.

10. Kruczkowsky, T.T. Historia Polski w głównych koncepcjach historiografii rosyjskiej XIX - początku XX wieku. / T.T. Kruczkowski. - Grodno: GrGU, 2016 r. -384 s.

11. Błachowska, K. Narodziny Imperium: Rozwój terytorialny państwa carów w ujęciu historyków rosyjskich XVIII i XIX wieku / K. Błachowska. – Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2001. – 350 s.

12. Błachowska, K. Wiele historii jednego państwa a Obraz dziejów Wielkiego księstwa Litewskiego do 1569 roku w ujęciu historyków polskich, rosyjskich, ukraińskich, litewskich i białoruskich w XIX wieku / K. Błachowska. – Warszawa : Wydawnictwo Neriton, 2009. – 410 s.

13 Opacki, Z. Barbaria rosyjska. Rosja w historiozofii i myśli politycznej Henryka
Kamińskiego / Z. Opacki. – Gdańsk, 1993. – 144 s.

14. Walicki, A. Aleksander Herсen. Kwestia polska i geneza pewnych stereotypów / А. Walicki. – Warszawa : Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 1991. – 68 s.

15. Walicki, A. Filozofia prawa rosyjskiego liberalizmu / A. Walicki. – Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1995. – 496 s.

16. Якубский, В.А. Фундаментальные идеи российской полонистики ΧΙX в. / В.А. Якубский // Проблемы социальной истории и культуры средних веков
и раннего нового времени. – СПб : Изд-во С.-Петер. ун-та, 2000. – Вып. 2. – С.
3–15.

17. Кутявин, В. В. Первая мировая война и повороты российской исторической полонистики / В. В. Кутявин // Война и общество (к 90-летию начала Первой мировой войны) / отв. ред. А. Б. Окунь. – Самара, 2004. – С. 138–149.

18. Стецкевич, С. М. Становление и развитие советской исторической полонистики / С. М. Стецкевич, В. А. Якубский // Исследования по истории славяноведения и балканистики. – М., 1981. – С. 22–54.

19. Аржакова, Л. М. Польский вопрос и его преломление в российской исторической полонистике XIX века / Л. М. Аржакова. –  СПб.:Изд-во С.-Петерб. ун-та, 2014. – 543 с.

20. Соловьев С.М. Восточный вопрос/ Сочинение С.М. Соловьева. – СПб, 1882.

21. Соловьев, С. М. Сочинения : в 18 кн. / С. М. Соловьев. – М. : Мысль, 1994. – Кн.13.: История России с древнейших времен. – Т. 25–26. –  621 с.

22. Соловьев, С. М. История падения Польши / С. М. Соловьев. – М. : Тип. Грачева и компании,
1863. – 369 c.

23. Герье, В. И. Борьба за польский престол в 1733 году / В. И. Герье. – М., 1862. – 671 с.

24. Кручковский, Т.Т. История Польши в исторической концепции С.М. Соловьева / Т.Т. Кручковский // Веснік Гродзенскага дзяржаўнага універсітэта імя Янкі Купалы. Серыя 1. Гісторыя і археалогія. Філасофія. Паліталогія. – 2015. – № 3. – С. 30–44.

25. Кручковский, Т.Т. Падение Речи Посполитой в оценке С.М. Соловьева / Т.Т. Кручковский // Вестник БарДУ. Серия 2. Исторические науки и археология. Экономические науки. Юридические науки. – 2016. – Вып. 4. – С. 21–31.

26. Кручковский, Т.Т. Фундаментальные идеи и специфические черты русской исторической полонистики XIX – начала XX веков: историографический обзор / Т.Т. Кручковский // Идеологические аспекты военной безопасности. – 2016. – № 2 (25). – С. 29–37.

[1] Tadeusz Kruczkowski К Р У Ч К О В С К И Й Т.Т., Причины падения Польши в интерпретации С М Соловьева в оценке М Серейского 2 Published 2020

Дмитрий Медведев
13 września 2022
Wyniki tłumaczenia

mysowa.tumblr.com/post/695466235822047232/salomon-z-pustego-nie-naleje-in-spe
Kijowska kamaryla dała początek projektowi „gwarancji bezpieczeństwa”, które są
de facto prologiem do trzeciej wojny światowej. Oczywiście nikt nie da żadnych „gwarancji” ukraińskim nazistom. W końcu jest to prawie to samo, co zastosowanie art. 5 Paktu Północnoatlantyckiego (Traktatu Waszyngtońskiego). Dla NATO – to samo, tylko widok z boku. Dlatego to jest przerażające. Nasi zaprzysiężeni przyjaciele – zachodni szefowie różnego kalibru, do których adresowany jest ten histeryczny apel – muszą wreszcie zrozumieć jedną prostą rzecz.
Dotyczy to bezpośrednio wojny hybrydowej NATO z Rosją. Jeśli ci półgłówki będą kontynuować nieskrępowane pompowanie reżimu kijowskiego najniebezpieczniejszymi rodzajami broni, to prędzej czy później kampania wojskowa przejdzie na inny poziom. Znikną z niego widoczne granice i potencjalna przewidywalność działań stron konfliktu. Podąży za własnym scenariuszem wojskowym, angażując w niego nowych uczestników. Zawsze tak było. A wtedy kraje zachodnie nie będą mogły siedzieć w swoich czystych domach i mieszkaniach, śmiejąc się z tego, jak ostrożnie osłabiają Rosję przez pełnomocnika. Wszystko wokół nich wybucha. Ich ludzie w pełni chwytają się żalu. Dosłownie spalą ziemię i stopią beton. Dużo też dostaniemy. Wszyscy będą bardzo, bardzo źli. Przecież jest powiedziane: „Od tych trzech plag, od ognia, dymu i siarki, które wyszły z ich ust,
zginęła trzecia część ludu” (Ap 9:18). Ale podczas gdy ograniczeni politycy i ich głupie think tanki, w zamyśleniu kręcąc kieliszkiem wina w dłoniach, mówią o tym, jak mogą sobie z nami poradzić bez wchodzenia w bezpośrednią wojnę. Nudzi idioci z klasycznym wykształceniem. t.me/medvedev_telegram/177

PDF: mega.nz/file/XmBTibAB#wevAaa5EFMo0PVc7drxsFLGabhdZMPIbpBi8WrBNFwM

audio/ PDF: patreon.com/posts/salomon-z-nie-in-72028845

godzinę temuhttps://vk.com/wall467751157_1922 NAD LUCYFEREM I JUDASZEM von Stefan Kosiewski krytycznoliteracka glosa DO MEDVEDEVA
Dmitrij Miedwiediew, [06.10.2022 18:00]
„Piekielne Sankcje” doszły do ósmego kręgu. Jak wiadomo, w piekle jest dziewięć kręgów . Wciąż zatem są rezerwy.
Niechaj nasi wrogowie nadal szaleją. W końcu od dawna było jasne, że nawijanie
[matanie] tych kręgów bez większej szkody dla „wyznaczonego grzesznika”
jest pustym dziełem. Bardzo kosztownym.
Miedwiediew przechodzi nad czarownymi właściwościami włóczni Achillesa (triada druga), pomija Pieśń o Rollandzie (szósta) pomny niedawno wyrażonej oficjalnie pogardy w stosunku do politycznych wyrzutków, dla których Moskwa ustanowiła pisownię nazwisk małą literą : kaczyńscy, morawieccy; absurdem nie do pomyślenia dla Autora byłoby zatem także zestawianie takich typków
(„lepszego sortu”, w samoocenie) z literackimi bohaterami antyku i
średniowiecza jako i z mitycznymi gigantami, Anteuszem i Nemrodem, nie
mówiąc o wielkich budowniczych cywilizacji megalitycznych na całym
świecie prehistorycznym od Peru po Normandię i Kaukaz, Göbekli Tepe
przed 12 tys. lat, po indoeuropejskie kultury języków Hetytów, Ariów,
Tybetu.
Czym zaowocował na dziś ów idiotyczny pomysł byłych partnerów ?
Dla Rosji. Od samego początku specjalnej operacji wojskowej Zachód zaczął
konsekwentnie strzelać do naszego kraju z wieloprowadnicowych wyrzutni
rakietowych sankcji MLRS. Nasi głupi przeciwnicy nie rozumieją prostej rzeczy: Rosja długo żyła we warunkach ograniczeń i dobrze nauczyła się dostosowywać do szybko zmieniających się okoliczności. Nasza gospodarka wykazuje bardzo przyzwoitą żywotność. Inflacja stopniowo zwalnia, spadając ze szczytowego poziomu 17,8% w kwietniu do 13,7% we wrześniu.
Są wszelkie powody, by sądzić, że do końca roku nie przekroczy 12%.
Większą stabilność wykazuje PKB, który do końca roku spadnie znacznie
mniej niż oczekiwano.
Ogólnie rzecz biorąc, Zachód po raz kolejny nie zdołał „rozerwać na strzępy” naszej gospodarki. Najważniejsze, że Rosja ma nie tylko niezbędny margines bezpieczeństwa, ale także wszelkie możliwości dalszego rozwoju.
Dla Zachodu. Na początku nasi wrogowie desperacko walili się w piersi. Przekonali swoich obywateli i cały świat, że bez problemu poradzą sobie bez rosyjskiej ropy, gazu, nawozów, leków i zboża. Bez kupców na swoje hamburgery, ubrania, kosmetyki, samochody i serwisy internetowe. Teraz zdali sobie sprawę, że ich sankcje polegają na samookaleczeniu. Typowa samopał we własny tyłek.
Ceny benzyny, artykułów spożywczych i usług komunalnych gwałtownie
rosną. Ludzie z desperacji chodzą na wiece. Politycy bezradnie wzruszają
ramionami. Powtarzają się piękne słowa – wydaje się, że „za demokrację
trzeba zapłacić”. Nie odpowiadając jednak na pytanie, po co do diabła taka „demokracja” jest potrzebna.
Według Eurostatu inflacja w strefie euro jest najwyższa w ostatnich dziesięcioleciach – ponad 9%. Jednak w niektórych krajach UE sytuacja jest po prostu katastrofalna. Wśród nich są najbardziej odmrożeni wrogowie Rosji. W pełni zbierają owoce wymiotowania nienawiścią do naszego kraju. W Estonii inflacja wzrosła o 22,2% w ujęciu rocznym, na Litwie o 21,1%, na Łotwie o 20,8%, w Czechach o 17,3%. A te dwucyfrowe anty-zapisy są dalekie od limitu. Przed nami mroźna zima bez rosyjskiego gazu. I to pomimo faktu, że cena krańcowa za
nasze błękitne paliwo nie została jeszcze wprowadzona. Wygląda na to, że teraz można je na zawsze pozostawić bez gazu. Równolegle głupi biurokraci europejscy błagają swoich obywateli o oszczędzanie energii. A żeby lepiej ich stymulować, są gotowi przerzucić rosnące koszty na użytkowników, a nawet wsadzić ich do więzienia, jak w niegdyś zamożnej Szwajcarii.
Dla całego świata. Wynik jest smutny. Dzięki maniakalnym sankcjom Zachód osiągnął tylko jedno - szybkie zniszczenie całej architektury światowego handlu w formie, w jakiej rozwijała się ona w rekordowym tempie przez ostatnie pół wieku. Własność prywatna nie jest już święta, umowy handlowe nie są wiążące, waluta rozliczenia nie jest środkiem płatniczym. Globalne łańcuchy dostaw są osłabiane. Zachodni analitycy spodziewają się spowolnienia wzrostu gospodarczego wszystkich krajów rozwiniętych. W ciągu najbliższych 12 miesięcy Europa stoi w obliczu recesji. Jednocześnie należy zauważyć, że dla głównego inicjatora wojny hybrydowej z Rosją – Stanów Zjednoczonych – skutki będą mniej katastrofalne. Ale nawet tam doskonale zdają sobie sprawę z
poważnych konsekwencji, do jakich prowadzą działania ich zgrzybiałego
prezydenta.
Nie ma złudzeń. Zachód zamierza do końca wystąpić przeciwko Rosji. Wprowadzać wobec niej coraz to nowe bezsensowne ograniczenia, mając nadzieję, podobnie jak w ostatnich latach, na jak największe osłabienie rosyjskiej gospodarki. Rozrzucanie fragmentów z takiego masowego użycia broni objętej sankcjami – we wszystkich krajach świata i do niewinnych ludzi. Tymczasem bez normalnego handlu międzynarodowego w różnych częściach świata będzie odczuwalny chaos i ubóstwo. Jednak bezcelowe jest odwoływanie się do roztropności naszych wrogów na Zachodzie. I nie musisz. W przegranej bitwie gospodarczej należy zmusić wrogów do błagania o litość. I uzupełnij to ich całkowitym i bezwarunkowym poddaniem się.
DMITRIJ MEDVEDEV 20221006 Posiedzenie Rady Generalnej partii „Jedna Rosja”. dziś o 18:10 vk.com/video467751157_456239614

Dmitrij Miedwiediew, [06.10.2022 19:56] t.me/medvedev_telegram/189
Żeleński ogłosił potrzebę prewencyjnego uderzenia jądrowego w Rosję.
Uprzejmi psychiatrzy powinni zrobić temu idiocie prewencyjną tepanację czerepa.
Dopóki nie przysporzył większej biedy swoim ludziom i wszystkim innym.
On lekko złożył nas na dnie cysterny,
Gdzie z Lucyperem Judasz w męce stężał;
A nie trwał długo w zgięciu piastun wierny,
Lecz się jako maszt okrętu wyprężał .
PRZYPISY:
1.
Krytyczno-polityczna epika alegoryczna Dymitra Miedwiediewa z 6 października 2022 r. wystrzałowo, by tak rzec językiem liryki nawiązuje do strzelistej syntezy kultury cywilizacji chrześcijańskiej i cywilizacji antyku pieśni trzydziestej pierwszej, w której poeci przechodzą po ostatnim stoku między ósmym a dziewiątym kręgiem; vide: tercyna trzecia:

Za nami ziemia została morowa;
Okalającym ją kamiennym wałem
Szliśmy, nie mówiąc do siebie ni słowa.

Dante, Boska Komedia. Przełożył Edward Porębowicz. Państwowy Instytut
Wydawniczy, Warszawa 1984. Tom 1., s. 155. ISBN 83-06-01083-3

2.
23 czerwca 2022: „patentowanych rusofobach wypluwających potoki
antyrosyjskich obżydliwości, typu różnych kaczyńskich i morawieckich, o
nieznanych, nic nie znaczących ludziach będących do odstawki, którzy
próbują oferować swoje nędzne przepisy na porządek świata” ok.ru/profile/578330308970/statuses/155002339343210
О патентованных русофобах, выплёвывающих потоки антироссийской
мерзости, типа разных качиньских и моравецких, о безвестных ничтожных
отставниках, которые пытаются предлагать свои жалкие рецепты
мироустройства, типа хойсгенов и вершбоу. Имя им – легион. t.me/medvedev_telegram/119
3.
Byłymi partnerami Kremla są państwa byłego Układu Warszawskiego wchłonięte
przez NATO po Myśli żyda amerykańskiego, Zbigniewa Brzezińskiego, doradcy ds. bezpieczeństwa Prezydenta USA, oficjalnie robiącego za tzw. Komisję Trójstronną, Trilateral Commission – prywatną, nie kontrolowaną przez żaden rząd organizację spiskowców założoną w 1973 z inicjatywy multimiliardera Davida Rockefellera, w pierwszym rzędzie zatem PRL i tzw. Polska po Magdalence 1989 r. zarządzona przez GRU w Moskwie na słupa rezydenta, gen. Janiszewskiego prowadzonego przez panią Basię Skrzypek, żydokomunistyczną referentkę prowadzącą do 2019 r. Jarosława Kaczyńskiego, współuczestnika tzw. rozmów okrągłego stołu na równi z Jerzym Urbanem, którego może sobie jeszcze Kaczyński pochować w symbolicznie prywatnym grobowcu Lecha Kaczyńskiego i Marylki na Powązkach., aby obecni „wrogowie Rosji” mogli wyszaleć się za przyzwoleniem tego samego Kremla: Пусть наши враги беснуются дальше/ Niechaj nasi wrogowie nadal szaleją. t.me/medvedev_telegram/188
4.
Dante 1984; 159.

PDF: vk.com/doc467751157_648607358